Zuid-India vervolgd

Allereerst ontzettend bedankt voor jullie superleuke en hartelijke reacties op ons eerste verhaal. Vonden we echt heel erg leuk om te lezen.

Onze vorige blog eindigde in Amritapuri met de knuffel van Amma. Na dit spirituele avontuur vonden we het wel weer tijd voor platvloers ontspannen. Varkala in Kerala was weer strand net als Goa, maar dan een stuk braver (er is ons zelfs geen drugs aangeboden!). Het strand ligt aan een lange rots, met daar bovenop een rij restaurants die hun verse vis etaleren, inclusief haaien en zwaardvissen. Jammer dat we allebei niet zulke viseters zijn. Alcohol is verboden, maar uiteraard beschikbaar, mits je het uit een lelijke theemok drinkt (zie foto). Dit leidt de politie om de tuin, want een terras vol theedrinkende jonge toeristen om 11u 's avonds is natuurlijk helemaal niet verdacht. Paar dagen rondgehangen en ontspannen. Het cultureel hoogtepunt was dat we een random bus ingestapt waren om te kijken hoe de omgeving eruit zag, tot enorme hilariteit van de Indiërs. Een relaxte paar dagen, maar wel een beetje te passief en eigenlijk een dag te lang gebleven. Het was dus heerlijk om weer op pad te gaan.

Kanyakumari in het zuidelijkste puntje was onze volgende stop. Hier kan je de zon zien opkomen en ondergaan in 3 zeeën tegelijk. Vast erg indrukwekkend als het niet bewolkt is, maar wij waren niet zo fortuinlijk. Wel de eerste encounter met de Indiase toeristen gehad (fenomeen op zich), die de verkopers en tuktukchauffeurs evenaren in het scheppen van chaos - elke wachtrij is een strijd op leven en dood om voor te dringen! Dat hebben de Engelsen ze helaas niet bij kunnen brengen in honderden jaren overheersing. We gingen met de Indiase meute mee naar een eilandje met het Indiase vrijheidsbeeld, en dit was een interessante culturele les. De rij voor de verplichte zwemvesten was gescheiden voor mannen en vrouwen, de looprichting op het eiland was heilig op straffe van een fluitje in je trommelvliezen en in de rij gebruik je niet je benen, maar je ellebogen!

Op weg naar het noorden was Madurai de volgende stop. Bekend van de beroemde Sri Meenakshi tempel, waar we 's avonds met veel bombarie de god Sundareswarar bij Meenakshi in bed hebben gelegd. Buiten mooi was de tempel ook letterlijk een verademing in deze vieze drukke stad. In de bus waren we een leuke Japanner tegengekomen (Adu), die we hebben geadopteerd voor het tempelbezoek en de borrel erna in een shady hotelbar.

Nog meer zuurstof vonden we in Ooty, waar we met een piepklein stoomtreintje in slakkengang bergop heengingen en om de haverklap uit moesten stappen. De foto's van de omgeving spreken voor zich. Aangekomen in deze rustige 'hill station' was het heerlijk koel overdag (25gr) en 's avonds zelfs zo koud dat we trui en jas aan moesten! Heerlijk en goed tegen de heimwee. Twee mooie treks gedaan in de prachtige omgeving. De eerste keer was met gids Nelson die eindeloos kon vertellen, zowel over de prachtige eucalyptusbomen en theeplantages om ons heen als over de bruid die zijn moeder en zussen voor hem gingen regelen. De heerlijke lokale lunch op bananenblad kun je zien op de foto's en inderdaad, bestek kennen ze hier niet. De tweede trek bleek precies dezelfde te zijn als de dag ervoor, beetje jammer maar deze keer wel met veel leuke mensen erbij. In stijl hebben we 's avonds in de allerdonkerste kroeg van Ooty met Nederlandse Sophia gekeken hoeveel rum we opkonden (ging prima!).

Onderweg naar Mysore zijn we nog even gestopt bij een wildlife park om dieren te spotten vanuit een busje vol met Indiërs. Echt veel bijzonders hebben we niet gezien, op een enorme bizon en een vrouw in lieftallige sari die uit het raam kotste na. In Mysore hebben we welgeteld 24u doorgebracht (dat heet blijkbaar flashpacking), wat precies genoeg tijd was om een paar Kingfishers te drinken in een normale bar tussen normale Indiërs, en om het mooie en enorme paleis te bekijken. Het paleis had een interessante audioguide (ja als twee eppo's met koptelefoon) waardoor we zelfs een stukje kennis van de geschiedenis niet konden vermijden.

Bangalore was de eerste grote stad in 4 weken. We hadden hier met een oud-klasgenoot van Marij afgesproken en het was heel leuk om haar te zien (en uit te horen!). Verder was het een rare ervaring, alsof alle slechte aspecten van thuis met alle slechte aspecten aan India hier samen kwamen. Groot en druk en niet zoveel spannends te doen. Maar gelukkig hebben ze daar goede smaak dus in een lekker sjiek restaurant en cafe weer even van het westen genoten.

Hampi was precies het tegenovergestelde. Tientallen tempels en ruïnes in een bizar maar prachtig maanlandschap van enorme rode rotsen, met ertussen knalgroene bananenbomen en rijstvelden. De lokale bevolking bewees maar eens hoe pragmatisch ze hier zijn, eeuwenoude ruïnes zijn prachtig, maar dienen ook prima als frame voor je huis. Trekking was hier ook op z'n Indiaas geregeld (=niet), dus zijn we er twee keer samen op uitgetrokken. De eerste keer per ongeluk, op slippers en gestrand tussen enorme rotsen, waarna we werden gered door een lokale visser met rieten bootje (tegen betaling...). De volgende dag verder geklauterd, maar nu op bergschoenen, met dit keer als hoofdprijs een heerlijk biertje aan de overkant van de rivier, waar alcohol niet illegaal is. De laatste ochtend heeft de lokale tempelolifant ons nog gezegend met z'n slurf (na betaling van 10 rupees) waarna we weer on the road gingen...

Wordt vervolgd! Zoals je kunt zien op het kaartje zijn we nu al in Orchha, dus jullie lopen een beetje achter, maar dat halen we binnenkort wel in.

De eerste weken: Mumbai, Goa en Kerala

Hallo allemaal!

Het heeft iets langer geduurd dan we ons hadden voorgenomen, maar hier dan toch een indruk van onze belevenissen, bevindingen en beelden van de afgelopen weken.
Op het kaartje kun je precies zien hoe we gereisd zijn, maar verder zullen we je de chronologische details over hoe, wat en wanneer besparen. Er is eigenlijk al te veel om te vertellen, dus het nastreven van volledigheid hebben we ook maar opgegeven.

Wat hebben we gedaan?

• We zijn met vlagen sportief geweest door te canyonen (prachtig!), te hiken in wildlife park (bijna op slang getrapt, achteraf bleek het slechts om de common vine snake te gaan, dus wees gerust) en te hardlopen op het strand. Oja, en een introductie yoga niet te vergeten (meditate forwhiiiiiiiiile... innahaaaaale... exahaaaaale, goed, had je bij moeten zijn). Met gratis spierpijn de dag erop.
• Maar we hebben ook ontzettend geluierd op het strand. In Goa was dat tussen de hippies die met vlagen volledig wappie waren en er elke dag meer tattoos bij leken te hebben.
• Scootertje gehuurd, volledig overgeleverd aan Vincents stuurkunsten. Fantastische manier om de omgeving te verkennen, maar meehangen in de bochten zat er nog niet in.
• In Alleppey hebben we samen met een Zwitsers stel een luxe houseboat gehuurd. Een dag en nacht lang op een boot in de backwaters met een kapitein, kok, engineer en veel lekker eten. De backwaters zijn echt prachtig (die luxe mocht ook wel nadat we in een bed met vlooien hadden geslapen, vuilniszakken bleken de uitkomst).
• In Amritapuri waren we voor twee dagen in de ashram van Amma (ook wel the Hugging Saint genoemd). Dat was echt een hele ervaring. Een gemeenschap van zo'n 2000 in het wit geklede mensen die allemaal de guru Amma vereren als een heilige. Het (gelukkig optionele) dagprogramma bestaat uit mediteren, chanten, devotionele liederen zingen en seva (soort corve/vrijwilligerswerk). Amma is de guru en ze geeft regelmatig knuffelmarathons. Gelukkig was ze thuis toen wij er waren, dus hebben wij ook een knuffel mogen ontvangen. Hoewel we ons er nu niet anders door voelen, was het toch heel bijzonder hoe ze voor werkelijk elk individu de tijd neemt, ook al moet ze tot diep in de nacht doorknuffelen. De organisatie eromheen bestaat uit een groep van toegewijde en strenge controlfreaks, die de heiligheid van het moment wel wat doet afnemen. Tijdens de sessies met Amma werden onze gedachten heen en weer geslingerd, variërend van ‘wat mooi' tot ‘ freakshow!'. Sommigen leken namelijk nogal op een fanatieke manier invulling te geven aan hun leegte, terwijl anderen misschien gewoon een veilige plek hadden gevonden om te ontsnappen aan de samenleving.

De Indiers (generaliseren mag best)

• Die Indiërs zijn nog even wennen. Zeker de Indiërs met wie je moet (onder)handelen zijn onmogelijk te peilen. Ze wiebelen met het hoofd, maar wat het betekent moet je zelf maar bedenken. We vragen ons regelmatig af wat ze nou echt (van ons) denken. Toch zijn ze ook wel eens direct: 'Do you like your work' 'No, every day the same' (Kapitein op onze luxe-houseboat) 'Aren't you bothered by the tourists coming here?' 'Yes, very much!' (dorpeling)
• Wat is het een ranzige puinzooi op veel plekken! Met het afval nemen ze het dan ook niet zo nauw, toen we de conducteur vroegen naar een vuilnisbak, wees hij naar het spoor. In de zeldzame vuilnisbak die we zagen op het station in Mumbai, bewoog het afval en stak er een dikke staart uit.
• Verder rochelen ze echt op een verschrikkelijk ranzige en luide manier, maar zijn ze wel weer zo van de hygiëne dat ze Vincent om de haverklap aanbieden om zijn oor schoon te maken met een of ander stokje (de uitdrukking op Vincents gezicht is elke keer onbetaalbaar).
• Indian giving is hondsvermoeiend. Iedereen die ongevraagd op je af komt om hulp of iets anders aan te bieden, doet dat sowieso niet voor niets en dan is het lastig om er vanaf te komen. Aan de andere kant, als je iemand om de weg of om informatie vraagt, krijg je vaak de allervriendelijkste reacties, echt supermooi! Zeker het openbaar vervoer (overvolle treinen en bussen) leent zich voor leuke gesprekjes.
• Slippers zijn blijkbaar voor algemeen gebruik. We gingen hardlopen op het strand (...) en toen we terugkwamen, waren de slippers verdwenen (water en rok lagen er nog wel). We hadden ons verlies al geaccepteerd toen we twee exemplaren van de lokale jeugd met onze slippers zagen pronken (we didn't know...). Hier in Varkala ging de hotelmanager er ook al met Marijs slippers vandoor (maar die deed het echt niet expres, hij bleek precies dezelfde slippers te hebben).
• Interreligieuze relaties zijn not done. Maar we weten niet of ze zich er allemaal even bewust van zijn. We kwamen een jong stelletje uit Mumbai tegen in een club in Goa. Ze waren stiekem samen op vakantie want hun families mochten absoluut niets van hun relaties weten. Zij was namelijk Hindu en hij Buddhist, zo vertelde de jongen ons tenminste. Toen wij haar even later vroegen of het nou niet moeilijk was om zo'n stiekeme relatie met een Buddhist te hebben, draaide ze zich helemaal geshockeerd naar haar lief om: 'Are you BUDDHIST?!' Helaas zullen we nooit weten hoe het afloopt.
• Toeteren in India kan betekenen: hier ben ik, ik haal je in, pas op, wat is toeteren toch fijn, ik toeter dus ik besta....
• Koeien zijn helemaal niet altijd heilig. Als ze je inkomsten derven door je waren op te eten, mag je ze best vol overtuiging wegmeppen met een dikke stok.

Hoe voelt dat nou allemaal?

• Het is raar, normaal en onwerkelijk tegelijk. In het begin was het wennen om geen plannen te hebben (of uberhaupt vakantie) en zaten we soms met een nu-moet-ik-de-tijd-van-m'n-leven-hebben-waarom-lukt-dat-verdomme-niet?! gevoel. Ook hebben we ons al verveeld en zijn we overvallen door een lamme doelloosheid op het strand, onder de palmbomen bij 28 graden (de koudste winter in 50 jaar in Goa!) en een strakke zee. Die gevoelens behoren inmiddels tot de verleden tijd. Alles went, dus ook een prachtige, inspirerende en kleurrijke omgeving zonder enige verplichtingen:). We zijn geïnteresseerd in dezelfde dingen (meer in actie, natuur en mensen dan in tempels), dus dat maakt het reizen erg makkelijk. Als we het kaartje zo bekijken, lijkt het alsof we met een sneltreinvaart door het land knallen, maar dat gevoel hebben we helemaal niet.
• We zijn redelijk gezond gebleven. Alleen Marij had een dagje of wat last van de 'Delhi Belly'
• Het is best raar en soms vervelend om steeds op te vallen als buitenlander. Het is leuk als ze met je op de foto willen, maar het is minder om de prooi te zijn van iedereen die je iets wilt verkopen als je net aankomt met je rugzak. Het is vermoeiend om steeds op je hoede te zijn of je niet wordt afgezet, of dat je wel naar de goede plek wordt gebracht, of dat je wel de beste deal hebt. Zeker omdat je ook niet de ervaring wilt verpesten met al je wantrouwen. Inmiddels hebben we er een modus in gevonden. Weten wat iets ongeveer moet kosten scheelt heel veel stress. Want als het nasty wordt, kun je nog de beste prijs hebben, maar krijg je alsnog een rotte vis en dus niet meer de beste deal (en die gedachte is natuurlijk onverteerbaar voor een stel Hollandse controlefreaks:)).

Ieuw, momenteel zijn er drie mannetjes onze vuile was aan het tellen (per stuk betalen). Brr. helemaal geen relaxed idee dat er van die mannen aan ons ondergoed zitten. Maargoed, dat is een mooie afsluiter:)

Heel veel liefs van Marij en Vincent

PS: Het is beter om je shampoofles dicht te draaien als je tas inpakt:(

PPS: Wees gerust, de volgende update wordt niet zo lang als deze

PPS: We lezen een beetje mee op nu.nl, maar horen uiteraard graag van jullie wat er in NL zoal gebeurt - veel schaatsplezier!