Lieve allemaal,

Daar zijn we weer, uw verslaggevers zijn ter plaatse in Kathmandu. Deze blog gaat echter over de laatste weken in Incredible India. Vanaf nu gaan we ons niet meer verontschuldigen voor de lengte van onze verhalen. Er gebeurt gewoon te veel in te korte tijd en het is niet alsof we niets te doen hebben:) We zullen alleen onze ouders overhoren als we terugkomen.

Pune (vlakbij Mumbai, waar we begonnen) had eigenlijk maar een korte stop moeten zijn, maar liep uit tot een vertraging van twee dagen door treinkaartwachtlijsten en Delhi Belly, the sequel. Buiten de ashram van Osho (waar ze om onduidelijke redenen een HIV test bij aankomst verplichten) was er niet zoveel te beleven, maar dat maakte niet uit want wij hebben vooral genoten van het feit dat er Hollywood (met H ipv B) films op tv waren om de aandacht van de buik af te leiden. Pune deed ons denken aan Rotterdam; groot, niet zo mooi, rauw (aangereden honden op straat, ene manke mannetje slaat andere oude mannetje met een stok keihard op z'n kale kop) maar verder met vriendelijke mensen en bijzondere plekjes. (Verschil was alleen dat we in Pune de enige buitenlanders waren, òòòòh:))

Eenmaal hersteld gingen we naar Aurangabad, waar we vooral waren voor de tempelgrotten van Ellora, uitgehakt door boeddhistische, hindoeistische en jainistische monniken tussen 600 en 1000 AD. Die waren erg indrukwekkend, met name de grootste van de 34 stuks was prachtig (zie foto), en al helemaal als je bedenkt dat deze uit één stuk uitgehakt is! Ze hebben er dan ook zo'n 150 jaar over gedaan.

1000 km zwartrijden verder (ondanks meerdere pogingen om te betalen, echt!) kwamen we aan in Orchha, een heerlijk rustig klein paradijsje waar we lekker zijn blijven hangen en leuke mensen hebben ontmoet. Er staan prachtige paleizen en tempels van de Mughals, islamitische heersers aan het einde van de Middeleeuwen, en de eerste nacht hebben we onszelf getrakteerd op een overnachting in een echt paleis. De dagen daarna hebben Vincent en andere waaghalzen hun leven gewaagd in de rivier, terwijl Marij en een stel andere meiden lekker vanaf het droge toekeken met een boekje bij de hand en mentaal uitgekleed werden door een paar Indiase mannetjes. Op een zaterdagavond toen we terugliepen naar ons guesthouse werden we letterlijk een bruiloft ingesleurd, dat was echt superleuk. Heel veel herrie (muziek?), dansende mensen, veel eten (we moesten en zouden eten, ookal kwamen we net van een restaurant) en een sfeer alsof zo'n feest normaalste zaak van de wereld is. Wij waren zelf de sideshow van het hele gebeuren. Het was duidelijk geen love marriage. Het stel heeft elkaar niet een keer aangekeken en de bruid keek diep ongelukkig, wat niet zo goed paste bij haar feestelijke gewaad. Zie Facebook voor de enige foto.

Na een heerlijke nacht in de slaaptrein (met kaartje dit keer) kwamen we aan in Varanasi, een zeer heilige stad voor de hindoes. Echt een magische plek om je ogen uit te kijken. Aan de Ganges worden vlak naast elkaar lakens gewassen, yogacursussen gegeven, cricket gespeeld, baden genomen en mensen gecremeerd. Vooral dat laatste was erg indrukwekkend om te zien. Dood lijkt hier veel meer onderdeel te zijn van het dagelijks leven, een geaccepteerd gegeven. Misschien begrijpelijk, want als je aan de Ganges gecremeerd wordt, hoef je niet meer verder te reïncarneren. Verder bestaat de oude stad uit een wirwar van hele smalle straatjes waar je alleen maar streetfood kunt eten en verdwalen. Gelukkig kom je toch altijd wel weer op de Ganges uit. We hebben in Varanasi ook de fietsriksja ontdekt. Het voelt dan net alsof je je opa zich voor je uit de naad laat werken, maar het is wel erg leuke manier om de omgeving te zien.

In plaats van een crematie aan de Ganges, kun je ook kiezen voor een mausoleum in Agra. Mumtaz Mahal moet wel bijzonder geweest zijn om zo'n pracht van een bouwwerk te verdienen. De Taj Mahal overtrof onze verwachtingen, in het echt is het nog mooier dan op alle welbekende plaatjes. Later in andere plaatsen in India hebben we nog veel meer gebouwen gezien van de Mughals, zoals forten, paleizen en nog meer mausolea. Wel gaaf om steeds meer te zien en te weten van de verschillende generaties Mughals en hun machtsstrijden, de Taj Mahal blijkt dan niet op zichzelf te staan, maar in de context van die tijd.
Agra heeft niet alleen de Taj, maar ook een enorm fort (leve de audio tours!) en een paar enorm drukke bazaars met continu verkeersopstoppingen, vooral veroorzaakt door grote groepen koeien.

Jaipur (the pink city, die volgens ons meer oranje is) is onderdeel van de Golden Triangle (Delhi en Agra zijn de andere hoeken), de standaard route voor mensen die niet veel tijd hebben, maar wij hebben er helaas niet zo van genoten als we hadden gehoopt. We waren er speciaal naartoe gegaan om Holi te vieren, vooraf gegaan door een olifantenfestival. Holi is een belangrijk feest in India om het begin van de lente te vieren. Iedereen besmeurt elkaar met gekleurd poeder, kinderen gooien met waterballonnen en het is een grote, vrolijk gekleurde bende. Helaas lag Vincent voor pampus en hebben we het niet hard mee kunnen vieren. De ene keer dat Marij naar buiten ging om eten te halen, werd ze vooral belaagd door mannen die Holi als een excuus zagen om onwetende vrouwen te knuffelen. Vooral het paars was er lastig af te wassen. Grappig om weken later af en toe nog een roze oor of paarse voet van een Holi-vierder te spotten. Het olifantenfestival was een schattige kruising tussen een carnavalsoptocht en een kneuterig buurtfeest, inclusief touwtrekken (de Indiërs wonnen van de toeristen) en ontzettend uitgedoste olifanten (van de olifanten zelf was niks meer te zien).

Jaisalmer was vervolgens weer een hoogtepuntje, pal in de woestijn, niet zo ver van Pakistan. De stad zelf was al een genot, alles van mooi goudgeel zandsteen en een enorme citadel met daarbinnen allemaal kleine straatjes met prachtig afgewerkte gevels. Vanuit jaisalmer hebben we een tweedaagse kamelensafari gedaan (volgens ons waren het dromedarissen). De zandduinen op de foto's zijn trouwens niet representatief, het grootste gedeelte van de dag sjokten we door gebieden met droge bosjes en heel veel windmolens. De groep en de camel man (Mr. Khan) waren ontzettend leuk en de maaltijden, het duinrollen en het overnachten onder die enorme sterrenhemel waren echt een feest. Lekker twee dagen ultiem relaxed en niks aan ons hoofd (voor zover er iets aan ons hoofd valt te hebben:)), behalve zand. Twee dagen op zo'n beest zitten doet alleen echt ontzettend zeer, zeker als ze gaan rennen. Vincent had de mazzel dat zijn Papaya niet vooruit te branden was (Vincent: 'Go! Go!' Mr. Khan: 'Hit him, hit harder!'), hilarisch om hem 50 meter terug als een lonesome cowboy door de woestijn te zien sjokken. Grootste verrassing was echter het terugkomen uit de woestijn en tot de ontdekking komen dat Marijs (stief)neefje Sebastiaan al geboren was!

Laatste stop in India was Delhi (18 uur treinen later). Drie dagen voor uit getrokken, en terecht. Echt leuk hoe elke Indiase stad weer anders is, we hebben niet een keer het idee gehad van 'been there, done that'. We zullen je de details besparen, maar het betrof weer veel mooie gebouwen van die verrekte Mughals en heerlijke kebab. En we zijn naar de kapper geweest! De metro was de schoonste die we ooit gezien hebben (met aparte vrouwencoupe's en agenten om te voorkomen dat mensen eerst instappen voordat mensen hebben kunnen uitstappen, wat altijd het geval is bij de treinen), er was zelfs geen spoortje uitgespuugde paan op de muren te zien. Metro en stations worden enorm streng beveiligd, inclusief fouilleren en het scannen van bagage. Niet echt handig als je haast hebt. Maar haast hebben is sowieso iets waar je niet aan moet beginnen in India, gewoon niet doen. 'Eventjes' iets gaan doen, wordt meestal een dagactiviteit.

Tot slot nog wat willekeurige India-beslommeringen:

De toeristenwereld is hier klein, het is ons meerdere keren overkomen dat we iemand ergens leerde kennen en vervolgens weer in een totaal andere stad op straat of in een random steegje tegenkwamen.

Alles in India is een avontuur. Je kijkt constant je ogen uit en werkelijk niets is vanzelfsprekend. Apen beroven je van je bananen, hotelkamers hebben geen bedlamp of prullenbak, een passerende man met een emmer verse vette melk helpt je om de baas van je guesthouse wakker te schreeuwen omdat die achterlijk vroeg dicht ging, de bedwantsen ontdekken die zich hebben volgezogen met ons bloed (zij doen trouwens aan traumatische inseminatie, zoek maar op), de vieste chocoshake van de hele wereld bestellen, of überhaupt je bestelling door zien te krijgen, uitzoeken of je mee mag met de trein, mensen die voor je gaan staan alleen maar om naar je te kijken, geen wisselgeld terug hebben van 100 rupee (=1,50€), ongevraagde armbandjes om je armen en stippen op je kop, straat in straat uit op zoek naar een internetcafé, stroom die uitvalt, hotelmanagers die op de gang op de vloer slapen, een nieuwe snack testen op het station en hopen dat je trein niet wegrijdt, de McMaharadja proberen (niet doen), het geweer mogen vasthouden van een van de securitymannen in de trein, Indiërs die zo'n vieze hand geven met zo'n vinger tegen je handpalm (ieuw), vrouwen die met hun kindjes het spoor oversteken, poepende mensen op straat, en zo kunnen we nog wel even doorgaan ... dus dat doen we nog heel even:)

We hebben twee maanden rondgereisd, maar echt helemaal hebben we India niet kunnen doorgronden. Hoe goed kun je een land leren kennen als je er geen familie of baan hebt, de taal niet spreekt, er geen huis huurt, niet lang op een plek blijft, niet bij iemand thuis komt, de religie niet helemaal snapt of geen onderdeel uitmaakt van de kastes. Desondanks zijn we ons toch op ons gemak gaan voelen. Ergens tussen al het geruis door, heeft India ons hart weten te stelen. Het was echter geen liefde op het eerste gezicht. We hadden vooral moeite met de meedogenloze kant van India. De smerigheid was wel te doen (al was die soms ook wel het charmante voorbij), maar de onbeschofte, 'survival of the fittest'-mentaliteit waar je soms mee te maken krijgt in de rij of met de autorickshawchauffeurs haalde ons regelmatig het bloed onder de nagels vandaan. Onze tere zieltjes, afkomstig uit een warm nest in een fijne verzorgingsstaat, moesten dus eerst nog wat eelt kweken. Bedelaars waren ook best lastig. Aan de ene kant zagen we hoe slecht ze eraan toe waren, gunde we ze een beter leven en realiseerden we ons hoe verrekte goed wij het eigenlijk wel niet hebben. Aan de andere kant zijn ze vaak ronduit irritant, agressief, ondankbaar (regelmatig vragen ze om meer als je ze wat geeft) en bovendien krijg je een schuldgevoel omdat je blank en (relatief) rijk bent. Om vervolgens weer een schuldgevoel te krijgen dat je het eigenlijk helemaal niet zo met ze te doen hebt.

Kortom, het maakt heel wat los. De kunst was vooral om het allemaal niet persoonlijk op te vatten, immuniteit voor staren op te doen en op je strepen te staan waar nodig en de rest te accepteren. Humor deed het ook vaak erg goed. Dat lukte goed als we lekker uitgeslapen waren en goed gegeten hadden. In Delhi realiseerden we ons dat we het echt jammer vonden dat onze visum snel zou verlopen, dat hadden we een maand eerder niet verwacht.

Hopelijk hebben we jullie een idee kunnen geven van onze ervaringen in India. Het gaat erg goed met ons en we zitten lekker in de flow van het reizen. Volgende keer vertellen we over Nepal, als jullie dit verhaal dan al uit hebben tenminste:) Morgen trekken we erop uit, heel veel zin in!

Hoe is het met jullie? In ieder geval van harte gefeliciteerd met de lente!
Veel liefs, Vincent en Marij