Hallo allemaal!

Nepal was een verademing na het hectische Delhi. De Nepalezen zijn ontzettend lieve mensen, met een prachtige glimlach en we hadden echt het gevoel dat we ons schild konden laten zakken. Op straat hoefden we niet meer met onze zonnebril (ook wel 'fuck off - shades') rond te lopen om verkopers en taxichauffeurs op afstand te houden (één keer nee zeggen voldoet) en niemand vond ons nog een bezienswaardigheid. Al op de eerste dag in Kathmandu kwamen we stomtoevallig een Pools oud-klasgenootje van Marij tegen met haar kersverse Nepalese man. Echt heel erg leuk om van hun een introductie van Nepal te krijgen en weer eens gezellig bij iemand thuis te komen.

Kathmandu is zelf niet zo ontzettend interessant, dus zijn we maar snel gaan doen waar we voor gekomen waren: trekking! We hebben eerst een oefentrek gedaan van zes dagen ten noorden van Kathmandu (de Helambu-trek), en toen we de smaak te pakken hadden hebben we daarna vier weken rond de Annapurnabergen getrokken. En wat een prachtige belevenis was dat!

Trekking

Trekken betekent eigenlijk gewoon de hele dag lopen om aan het eind van de middag bij een lodge aan te kloppen om te overnachten. Het is vrij gebruikelijk om een gids of drager (porter) te huren, maar dat hebben we niet gedaan. We vonden het leuker om zelf onze weg te zoeken en we hadden zo weinig bagage dat we het makkelijk zelf konden dragen. Plus dat we ons bezwaard zouden voelen om anderen met onze spullen te laten sjouwen (ook al is het dan goed voor de economie). Echt ongelofelijk hoe die porters op slippers naar boven trippelen terwijl ze 40 kilo bagage met een band aan hun hoofd hebben hangen.

Het voordeel van zonder gids lopen, is dat je regelmatig verdwaalt (wij tenminste; anderen leken er toch minder vaak last van te hebben dat het pad ineens ophield) en dat leverde de leukste avonturen op. Door regen, hitte, hagel, sneeuw, mist en wind, over eindeloze heuvels (steeds denk je dat je er bent maar dan is er achter die heuvel gewoon weer een heuvel of erger, een steile klif), geen pad of mens te bekennen, met alleen een kaart en kompas, dat is pas bikkelen! En wat een voldoening geeft het dan om drie uur later weer de weg (of een herder, of een brug) te vinden en droog en warm een dal bhat (rijst met groenten en linzensoep) naar binnen te werken. Een keer werden we zelfs 'gered' door een hond die ons urenlang de juiste kant op jankte aan de andere kant van de rivier.

In het begin van de Annapurna circuit waren er zoveel andere trekkers dat het begin van de dag wel leek op de start van de Nijmeegse vierdaagse. Later, zeker als we vroeg opstonden, leek het soms alsof we de Himalaya voor onszelf hadden. Onderweg kom je ook steeds dezelfde trekkers tegen, waardoor je ze steeds een beetje beter leert kennen. Wat dan in het begin 'die vervelende andere toeristen' zijn, blijken dan later hele gezellige mensen te zijn. Hoe hoger je komt, hoe meer je samen naar boven gaat.

En het is een feest wat je onderweg allemaal wel niet ziet. Het landschap kon soms binnen een paar uur veranderen van sneeuwvlaktes naar regenwoud, rodondendronbossen en enorme pieken. Kloven waren soms duizelingwekkend in de ware betekenis en vlinders hadden kleuren waarvan we niet wisten dat ze bestonden. Stadskindjes als wij zijn, hadden we van alle flora en fauna geen flauw idee hoe ze heetten dus gebruikten we working titles (Edelweiss I, II en III, Edelgelb, kerstboom enz) totdat we de echte naam hadden opgezocht (wat er nooit van kwam). Vincent was op zoek naar de zogenaamde blue sheep, typisch voor de Himalaya. Toen we ze uiteindelijke vonden, bleken ze niet blauw en ook niet schaapachtig. Brown deer hadden we een betere benaming gevonden.

De machtige Himalaya

Trekking in de Himalaya is serieuze shit. Natuurlijk is het mooi, ontspannend en vooral gaaf, maar die bergen laten niet met zich sollen. Vooral de hoogte wordt onderschat.
De dag voordat we de Thorung La (de pas op 5416m hoogte) over zouden steken, zagen we een helikopter die het lichaam van een overleden Koreaan op kwam halen. Hij was zonder te acclimatiseren (te snel) naar boven gegaan en had de signalen van zijn lijf genegeerd. Toen hij naar beneden wilde gaan, was het al te laat.

De dag dat we de pas overstaken, zagen we ook van dichterbij hoe verraderlijk die hoogteziekte is. Een stel dat we al eerder hadden gesproken, was op weg naar boven. De (alweer een Koreaanse) vrouw was buiten adem, had hoofdpijn, reageerde amper, maar wilde per se naar boven. Ze waren pas halverwege, maar hadden ruim de tijd genomen om te acclimatiseren, dus dan zou het toch in orde moeten zijn. Met onze diamox (medicijn tegen hoogteziekte) zijn ze gelukkig toch maar weer naar beneden gegaan. Twee dagen later is het ze wel gelukt.

Je overlijdt niet aan hoogteziekte als je naar je lichaam luistert en op tijd naar beneden gaat. Als je dat niet doet, kun je binnen 24 uur het loodje leggen. Het stomme is dat op zo'n moment een krappe planning, peer pressure of je ego allemaal veel belangrijker lijken. Al die zieke toeristen vormen een flinke bron van inkomsten. Een meisje dat echt niet meer verder kon, betaalde 70 euro voor een ritje van 25 minuten achter op de motor. Een paar uur op een paard de pas over kost je 120 dollar. En ze beginnen niet eens aan een reddingsoperatie met de helikopter als je geen verzekeringspasje kan laten zien.

Boekje open over de Nepalezen

Ondanks de prettige omgang met de Nepalezen, is het Nepalese leven niet altijd zo vreedzaam als je zou verwachten. Tijdens onze eerste trek hadden we net lunch besteld in een bergdorpje toen we zagen hoe een vader al schreeuwend aan het inschoppen was op zijn dochters onder toeziend oog van moeder en een boze, spugende zus. Het ging zelfs zover dat hij zijn dolk trok om zijn dochter een toontje lager te laten zingen. Dat gebeurde op zo'n drie meter afstand van ons, alsof we er niet waren. Toen Vincent ingreep, werd hem verteld om zich er niet mee te bemoeien en we realiseerden ons dat we inderdaad weinig konden doen. Het was in ieder geval geen optie om daar te gaan zitten lunchen alsof er niks aan de hand was (de lodge heette ironisch genoeg ‘Tourist Paradise'). De gemoederen leken al iets bedaard toen we (met een akelig machteloos gevoel) wegliepen, maar we vragen ons nog steeds af wat er in hemelsnaam aan de hand geweest kan zijn. Navraag leerde ons dat huiselijk geweld in de bergen geen uitzondering is.

Dierenleed is een onbekend concept in Nepal. Vooral kinderen hebben er een handje van om de yaks en de honden nodeloos op te jagen of te slaan. Aan het eind van een lange dag lopen, zagen we hoe een groepje kinderen al joelend een beestje (working title: wezel/fret) aan een touwtje meesleepte. Toen Vincent het touwtje lossneed, stond heel het dorp, inclusief de volwassenen, hem met een blank face aan te staren. Zij zien het beestje als een bedreiging voor hun kippen; dat het beest gevangen was én de kinderen vermaakte, betekende waarschijnlijk twee vliegen in een klap. Voor ons was het niet om aan te zien.

(Ook) in Nepal zijn de ambtenaren lui:) De vrouw die de TIMS-cards (soort vergunning om te trekken) afgeeft, was voor ons de verpersoonlijking van elk mogelijk stereotype. De eerste keer dat we er kwamen, was het loket al dicht, terwijl het een kwartier voor sluitingstijd was. De volgende dag zat ze er nog wel (een uur voor sluitingstijd), maar wilde ze onze aanvraag niet meer in behandeling nemen omdat ze anders niet op tijd naar huis kon. De derde keer lukte het wel! Het blijft de toeristen verder bespaard, maar blijkbaar is de bureaucratie en corruptie in Nepal een groot probleem.

Tot slot weer een opsomming van losse indrukken:

Overal Tibetan prayer flags (van die wit, rood, groen, blauw en gele vlaggetjes), prachtige boeddhistische ‘mani walls' met prayer wheels, de onontbeerlijke Snickers onderweg, als eerste gasten een lodge inwijden, frustrerend veel klimmen en dalen, blaren voorkomen en veroorzaken met ducttape op de hielen, om 20u naar bed, yathzeemarathons, balen van de brede wegen die worden aangelegd (maar toch ook wel begrip hebben voor de dorpelingen die daarmee toegang tot zorg krijgen), de schattigste (en schooiendste) kindjes van de hele wereld, eindeloos veel (melkpoeder)thee drinken, mijmeren over het leven, een bijzondere ontmoeting met een heel leuk stel (ook alweer een bekende, deze keer uit Maastricht), een uitdagende driedaagse detour met twee Argentijnen naar het hoogste meer van de wereld (Tilicho lake), een stervende koe, een enorme spin in onze kamer, niet kunnen slapen van de hoogte en de kou, de lokale bergjeugd die op zaterdagavond twee uur moet lopen naar het primitieve ‘pool house' om te poolen met Justin Bieber op de achtergrond, en de heerlijke massage en de goddelijke warme douche bij terugkomst in de ‘ beschaving' (zelfs de taxichauffeur zei dat we stonken).

Morgen vertrekken we naar het Langtanggebergte voor onze laatste trek. Daarna gaan we ons voor tien dagen terugtrekken om te mediteren om vervolgens begin juni helemaal verlicht naar Bangkok te vliegen voor een volgend avontuur.

Heel veel liefs!
Vincent en Marij