Wat in Nepal niet gelukt was, hebben we alsnog in Maleisie gedaan. We hebben ons 10 dagen afgesloten van elkaar en de buitenwereld in een Vipassanacentrum om een bepaalde meditatietechniek te leren. Het was misschien wel de bijzonderste ervaring van de hele reis en we zijn erg blij dat we het gedaan en volgehouden hebben.

Tien dagen lang moesten we om 4 uur opstaan en per dag zo'n 12 uur mediteren. Gedurende deze dagen waren mannen en vrouwen gescheiden en mocht je met niemand contact hebben of praten.Daarnaast mocht je niet doden,stelen, liegen, drugs of alcohol gebruiken en seksuele handelingen verrichten. Ook lezen en schrijven (of andere dingen die je af konden leiden van het feit dat je met jezelf opgescheept zat) waren verboden. Eten mocht alleen tijdens ontbijt en lunch; na 12 uur ‘s middags mochten we alleen om 17.00u nog wat fruit eten. De Thaise kilo's zijn er dus weer af.

We mediteerden met zo'n 100 man in een grote centrale hal met de mannen links en vrouwen rechts. Wij tweeen zaten dus ongeveer 12 uur per dag zo'n 8 meter van elkaar vandaan, maar mochten niet naar elkaar kijken (op dag 3, 6 en 7 hadden we toch stiekem oogcontact:)). De omstandigheden van dit strenge regime waren gelukkig erg goed. Het Vipassanacentrum lag midden tussen de palmbomen drie uur ten oosten van Kuala Lumpur. Iedereen had een schoon eigen kamertje met badkamer en het veganistische eten was werkelijk fantastisch. Dat mocht ook wel, want verder was het harder werken dan je zou verwachten van de hele dag op je reet zitten.

De uitdaging is om je niet te laten leiden door je emoties en gedachten en zo je lijden te verminderen (wij vinden zelf ‘lijden' nogal een heftig woord want zoveel hebben we ook weer niet te lijden, maar het gaat om het idee). Dit doe je door je bewust te worden van alle sensaties in je lichaam en die te observeren en te accepteren zoals ze zijn. Of het nou een fris windje of een flinke kramp is, het zou je allemaal om het even moeten zijn. Een hulpmiddel daarbij is het idee van vergankelijkheid (impermanence) of de wetenschap dat het allemaal maar tijdelijk is. Precieze uitleg over het doel en de achtergrond van Vipassana vind je op www.dhamma.org .

Er is zoveel over te vertellen en het was bovendien voor ons allebei zo'n andere en persoonlijke ervaring dat het helaas onmogelijk is om hier een samenvatting te geven van alle inzichten. Daarom hieronder maar wat losse (luchtige:)) observaties die uiteraard geen recht doen aan de diepgang van de ervaring. Op dag 10 mochten we ineens weer praten en toen kwamen de verhalen los:). Hier een aantal opmerkelijke ervaringen van verschillende mensen:

• Je realiseren wat impermanence inhoudt: 'Oh no! We're all gonna die!!!'
• Elke keer als je je probeert te concentreren ineens keihard het refrein van Bad Romance van Lady Gaga in je hoofd horen.
• De eerste drie dagen alleen maar boos zijn omdat je er vrijwillig zit.
• Vriendschap sluiten met de spin in je badkamer.
• Wanhopig in je tas graven naar iets eetbaars en dolgelukkig zijn met een vergeten pakje melk.
• Uit pure frustratie stiekem gaan zitten breien en alle labeltjes uit je kleren halen.
• Je groen en geel ergeren aan een jongen die tijdens elke meditatie uitgebreid al zijn vingerkootjes ging zitten knakken.
• Iemand die keihard en onregelmatig zit te snurken en de hele meditatiehal uitdaagt het te accepteren.
• Bezeten zijn door luisachtige beestjes op je kamer die je over je hele lijf voelt kruipen bij het mediteren. Accepteren doen we maar een andere keer.
• Een mug niet mogen doden en hem tevergeefs weg proberen te drijven met een handdoek om hem uiteindelijk alsnog vol voldoening dood te slaan.
• Je rotschrikken van een gekko die op je borst valt tijdens het mediteren.
• Denken dat je in een gesticht bent beland als je iemand een bloem ziet aaien.
• Dagenlang overtuigd en gefrustreerd zijn dat anderen de regels breken omdat er structureel twee paar slippers voor iemands deur staan tijdens de pauzes. En je daarna schuldig voelen omdat diegene gewoon twee paar slippers blijkt te hebben.
• Geen enkele behoefte meer hebben aan nagels bijten en roken.
• In de slappe lach schieten van het valse meditatiegezang en gedwongen zijn de zaal uit te vluchten.
• Stiekem overlopen naar de meisjes, want alleen wakker worden op je verjaardag is zelfs na 10 dagen mediteren onacceptabel.

De eerste paar dagen na Vipassana waren best heftig. Alsof er geen enkele filter meer bestond tussen ons gevoel en alle prikkels van buiten. Gelukkig zit er inmiddels weer wat eelt op onze gevoelige zieltjes en kunnen we de wereld weer aan.

Verder in Maleisie

Eigenlijk hadden we helemaal geen hoge verwachtingen van Maleisie (hoogstens van de prijzen), misschien dat het daarom zo'n positieve verrassing was. We begonnen in Kota Bahru, een stad aan de oostkust met helemaal niets bijzonders op een goede manier. Lekker rondkijken en eten uitproberen op de markt, (dure) biertjes drinken in Chinatown en gezellig kletsen met de hartelijke locals. We hebben ons tweejarig samenzijn gevierd op een ‘food court' (pleintje met heel veel plastic tafeltjes en stoeltjes met er omheen stalletjes waar je je eten kunt halen, zie foto), met een heerlijk maaltje zonder bestek. Na de Vipassana zijn we doorgereisd naar het moderne Kuala Lumpur, waar we in een achteraf wijkje bij een extravagant homo-stel hebben gebivakkeerd die ons met verve de stad hebben laten zien en vanalles over Maleisie (en Anneke Grohnlo) wisten te vertellen. We hebben ons verblijf in Maleisie afgesloten in Melaka aan de westkust, waar de Portugese en Nederlandse koloniale invloeden een (nogal kitscherige) bron van inkomsten vormen. Omdat het anders (weer) een veel te lang verhaal wordt, laten we de foto's het werk verder maar doen.

Verder over Maleisie:

• In Maleisie is alles goed geregeld. De bussen rijden op tijd en zijn comfortabel, afdingen is niet echt aan de orde, het eten is er heerlijk (keuken met invloeden uit India, China en Indonesie) en, heel belangrijk, je wordt er met rust gelaten (mensen zijn er duidelijk niet afhankelijk van toerisme). Het is er niet zo avontuurlijk als in andere landen (op de plekken waar wij waren tenminste), maar we dat vonden we eigenlijk wel prima.
• Maleisie is een overwegend islamitisch land, vrijwel alle vrouwen dragen er hoofddoekjes (behalve in het moderne Kuala Lumpur). Van een dronken ex-katholieke Portugees die zich naar de islam had moeten bekeren om met zijn vrouw te trouwen, begrepen we dat de sharia-handhavers zich alleen met moslims bemoeien. Als christen hoefde hij geen bekeuringen te betalen voor zijn drankgebruik en nu wel.
• Ook hier is het koningshuis een flinke kostenpost (vooral gefinancierd door oliemaatschappij Petronas). Er zijn negen sultans van verschillende regio's die omdebeurt koning zijn. Er zijn dus 9 koninklijke families en Maleisie heeft elke vijf jaar een nieuwe koning. Op school, op straat en op tv worden de Maleisiers voortdurend op de hoogte gehouden van alle koninklijke evenementen, kosten, kleding en roddels.
• We vielen elke keer van onze stoel van verbazing hoe ontzettend vriendelijk de mensen zijn (zeker als we ons beperkte Maleisisch/Indonesisch gebruikten). Het geheel was zelfs zo'n prettige ervaring dat we zeer waarschijnlijk in augustus weer in Kuala Lumpur gaan vertoeven (als het lukt om een betaalbaar appartement te vinden).

Zijn we er al klaar mee?
We zijn nu een half jaar onderweg, hebben we er al genoeg van? Soms wel, soms niet. Het toeristje spelen (of gespeeld worden) hebben we wel gezien. We hoeven niet meer per se alles te zien als we ergens aankomen en ook is het snel wisselen van plek best vermoeiend. Ook zouden we graag weer wat gaan doen, iets aanpakken in plaats van alleen maar te consumeren en we missen soms het idee van een thuis hebben (zelf koken bijvoorbeeld). Wel vinden we het warme klimaat, het bijbehorende buitenleven, het ontmoeten van bijzondere mensen en het stressloze bestaan hier echt heel erg fijn, maar het is alleen erg jammer dat al onze vrienden en familie niet hier willen komen wonen (jullie dus!). In augustus gaan we proberen om wat langer op een plek te blijven en ons te beraden op de rest van onze (reis)plannen. We zijn zelf ook heel benieuwd!

Hoe is het met jullie?

Heel veel liefs,

Vincent en Marij