Dag lief thuisfront,

We zijn er bijna! Op de valreep (vanuit hoog in de Chinese lucht) nog een laatste blog met wat indrukken van de afgelopen zes weken in Laos en Vietnam. Wat een heerlijke landen om onze reis mee af te sluiten. De foto's hebben jullie al kunnen zien.

Laos

• Wat een lieve, luie mensen! Niemand die je iets probeert te verkopen, taxichauffeurs die je wakker moet schudden om te proberen ze te overtuigen om je ergens naartoe te brengen, kantoren die te vroeg sluiten, geen serveerster die je bestelling onthoudt, mensen die overal dutjes liggen te doen en een algehele afwezigheid van stress of drukte.
• De hoofdstad Vientiane is een groot dorp waarom mensen om uiterlijk 22.00u op bed liggen, voor die tijd kun je los op de nationale bowlingbaan waar (gelukkig voor Vincent) de kegels van ellende soms al vanzelf naar beneden komen vallen.
• In Vang Vieng kon je voor 2 euro een fles lokale whiskey kopen en gaan tuben (in een rubber band met de rivier mee en onderweg buckets alcohol halen bij de barretjes aan de kant). Hierbij komt er elk jaar wel een einde aan het leven van minstens een toerist. Wij waren bang dat onze senioriteit aanleiding zou zijn om ons dit backpackersfestijn te weigeren en zijn in plaats daarvan maar gaan klimmen.
• Luang Prabang is een relaxed luierstadje. Mooi, sfeervol en gezellig, maar niet echt authentiek en vooral ingericht om Westerse toeristen te pamperen.
• Buiten die drie steden zie je het ontwikkelingsland Laos. De kindjes lopen in hun blote kont en het zijn vooral houten huisjes op palen die langs de kant van de weg staan. Toch hebben we geen enkele keer het gevoel gehad dat we met armoede te maken hadden. Waarschijnlijk komt dat door de gemoedelijkheid van de bevolking en de hoeveelheid sticky rice die we hebben gezien in de handjes van die blote kindjes, maar het kan ook zijn dat twee weken te kort is om een goed beeld te krijgen van wat zich binnen in die houten huisjes afspeelt.
• Laos is tussen 1964 en 1973 onophoudelijk gebombardeerd door de Amerikanen ivm de Vietnam oorlog en het saboteren van de Ho Chi Minh route. De nasleep is groot doordat veel materiaal niet ontplofte en (nog) niet is opgeruimd met als gevolg dat er nu nog steeds regelmatig doden en gewonden vallen. Wij hadden geen flauw idee van deze ‘Secret War' voordat we naar Laos kwamen, maar zijn inmiddels goed geinformeerd/geindoctrineerd door de Pathet Lao (de communistische partij van Laos).
• Misschien wel de mooiste landschappen van onze hele reis. Idyllische natuur met groene bergen en heuvels, die achter nog groenere rijstvelden opdoemen en nooit gaan vervelen tijdens de lange busreizen op eindeloze slingerwegen. Snelwegen zijn er niet te bekennen en de (enige) doorgaande wegen zijn regelmatig geblokkeerd door landslides. De buschauffeur heeft een kussen klaarliggen voor dat soort vertragingen.
• We hebben gefietst (en alle versnellingen nodig gehad!), geklommen, trekkings door watervallen gedaan, grotten bezocht, bootje gevaren op de Mekong, beer Lao gedronken en sticky rice gegeten.
• Het regenseizoen heeft de pret maar heel af en toe een klein beetje bedorven. De eerste dag in Laos regende het non-stop en we stonden op het punt om ergens anders naartoe te vliegen, toen de zon weer doorbrak en het allemaal wel mee bleek te vallen.

Vietnam

• Wat een energieke mensen! Het was wel even schrikken in de bus van Laos naar Vietnam, op de te krappe stoeltjes en tussen de tetterende Vietnamese vrouwen en bergen met pakketjes die onderweg overal en nergens werden afgeleverd en opgehaald. Maar in de weken die volgden, leerden we de Vietnamezen kennen als hartelijke, gastvrije, nieuwsgierige (maar niet opdringerige), ondernemende en praktische mensen met een goed gevoel voor humor.
• Hangmatten, overal hangmatten. Sommige mensen hebben een winkeltje om hun hangmat heen gebouwd. En tussen de hangmatten staan overal terrasjes met plastic mini-tafeltjes en -stoeltjes waar de Vietnamezen bordspellen spelen en thee, koffie of bier drinken (niet afhankelijk van het tijdstip van de dag) en een sandwich eten afkomstig van het stalletje aan de overkant van de straat.
• Het Vietnamees is een onbegrijpelijke taal. Hoe we ook probeerden, we spraken woorden blijkbaar altijd verkeerd uit. Met als gevolg dat we altijd maar moesten zien wat we te eten zouden krijgen. We hebben nog nooit zoveel vlees gegeten als in de afgelopen 4 weken.
• Scooters en propaganda. Vietnam zit er vol mee. Afbeeldingen van hamers en sikkels en Ho Chi Minh hangen overal aan de kant van de weg en zeker in de steden stikt het van de scooters. En iedereen heeft een helm op! Weliswaar een nutteloos dingetje in de vorm van een petje dat vooral een mode-artikel lijkt te zijn, maar toch. Onderweg zijn we best geschrokken van de hoeveelheid (ernstige) ongelukken die we hebben gezien.
• Hue en HoiAn zijn mooie historische en pittoreske stadjes, maar deze arme plaatsjes hebben van ons helaas niet de waardering en aandacht gekregen die ze verdienden. Want oh, wat zijn we klaar met stadjes bezoeken en tempels bekijken. En toch deden we het elke keer weer, want ja, we waren er toch. En elke keer weer namen we ons voor om dat vooral nooit meer te doen. Nee, dan maar cultuurbarbaar, geef ons maar een roadtrip.
• Hoe duurder, hoe minder interessant. Dat is de vuistregel die we ontdekten toen we ons verveelden op een cruise en genoten van een lekke band. Met eigen vervoer (bij voorkeur een scooter zonder toeter maar met knallende uitlaat of een fiets met een gruwelijk pijnlijk zadel) en klein rugzakje de hort op is ideaal. Je bent zo vrij als een vogel en je maakt vanalles mee.
• De Mekong delta in het zuiden is zowat nog platter dan Nederland. De hoeveelheid versnellingen op onze fiets was zwaar overdreven en we zoefden door het waterlandschap van rijstvelden afgewisseld met dichte bossen met bananen- en palmbomen waartussen allemaal huisjes verstopt zaten. En iedereen maar ‘Hello!!!!!!!' schreeuwen en naar ons zwaaien.
• Ook in Vietnam hebben we communistische geschiedenisles gehad. Gisteren nog kropen we door supersmalle tunneltjes die gebruikt werden door de Vietnamezen en Vincent heeft zich uitgeleefd met een M16 (geen gewonden). Wat maakt dat ding een herrie! Verder hebben we geleerd dat Kennedy door de CIA is vermoord en dat een Vietnamese soldaat ook wel een American-Killing Hero wordt genoemd. Maar ook zonder propaganda zijn de gevolgen van de oorlog en Agent Orange (chemische troep) niet te bagatelliseren.

Algemeen
Acht maanden lang is elke dag anders geweest. Elke dag hebben we nieuwe mensen ontmoet en allerlei dingen beleefd. (Marij kan er maar niet over uit hoeveel plekken er wel niet bestaan:)). We zullen vooral de onverwachte gebeurtenissen missen. De spontane uitnodigingen, de hulp bij een lekke band (met fiets en al achterop de scooter), de dikke hagedis in je toilettas, meezingen bij een uitbundig drankfestijn (al die karaoke-tenten hier werpen hun vruchten af), afgezet worden door een taxichauffeur (als in opgelicht) en met behulp van zes locals tot een compromis komen (waarna ze je op de bus zetten), de zwaaiende kindjes aan de kant van de weg, een enthousiast vrouwtje (in een typisch bontgekleurd pyjamapakje dat hier blijkbaar mode is) dat je brommer schoonspuit, tafeltennissen tussen de locals, een optreden van de lokale Andre Hazes en Lady Gaga (die je graag willen toevoegen op Facebook) en dat ene flesje benzine in de middle of nowhere om het volgende dorp te kunnen halen (en o wee als je wilt betalen). Ja, die ongeplande pret gaan we missen. Maar erg sentimenteel zijn we niet. Want we hebben heel veel zin om weer naar Nederland te komen, iedereen weer te zien en lekker aan de slag te gaan. We hebben bovendien helemaal niet het gevoel dat dit een once-in-a-lifetime-ervaring hoeft te zijn. Het thuisfront heeft ook niet stil gezeten want inmiddels zijn Sebastiaan, Lot, Ayla, Suze, Olaf, Sven en Sofia geboren en we kijken er al erg naar uit om kennis te maken:).

Tot zover onze verslaggeving. Inmiddels zitten we in China en pakken zo het vliegtuig naar Amsterdam (Marij wil een koelkastmagneet van China kopen, maar Vincent vindt dat een transfer niet meetelt) .

Bedankt dat jullie met ons meegeleefd hebben en ons zo trouw hebben gevolgd!

Tot morgen!
Heel veel liefs,
Vincent en Marij